Ο κόσμος άλλαξε, ο κόσμος χάλασε, ο κόσμος έγειρε, δεν ξανά ίσιωσε κανείς δεν θύμισε, κανείς δεν δίδαξε, ο κόσμος θύμωσε μα δεν μας φίμωσε, η αξιοπρέπεια πήγε περίπατο, σε δρόμο δύσβατο – τέρμα η ανέχεια τώρα οι άθλιοι καθοδηγούνε τα πλήθη όμως κανείς δεν μα πείθει… ο κύβος ερρίφθη

Δεν είμαι άγγελος, είμαι ένα λάθος, δεν είμαι όνειρο, είμαι ένα πάθος Σκοτάδι μέσα μου, χάσμα και βάθος, κανείς δεν έφταιξε που ζω μονάχος Κανείς δεν ήξερε το πόσο φταίω, κανείς δε ρώτησε, γελάω ή κλαίω Κανείς δεν έζησε στα παραμύθια, εγώ τα βίωσα σαν μια συνήθεια Συχνά με μίσησα είναι αλήθεια, κατάρες ξέρασα μα όχι αντρίκια Ψέματα κέρασα σε ό,τι δε φταίει, εμένα έπαψα, άλλος τα λέει Εμένα έσβησα, άλλος τα γράφει, εμένα πούλησα μέσα στη μάχη Εμένα ντρέπομαι, τα πάντα χάνω, εμένα σκότωσα πριν να πεθάνω Ναι! Θα μ’ αγαπάς, θα με μισείς, θα με ξεχνάς, θα με γελάς Θα με βρίζεις, θα με νιώθεις, θα με διώχνεις, θα με κρατάς Θα με χτυπάς, θα με φιλάς, θα με φοβάσαι, θα με λυπάσαι Θα μ’ αγαπάς, θα με μισείς, θα με ξεχνάς, θα με γελάς Δεν είμαι άγγελος, πολύ λυπάμαι, που πάλι πλήγωσα αυτούς που μ’ αγαπάνε Δεν είμαι άγγελος μα μετανιώνω για όλα τα όνειρα που πέταξα στο δρόμο (Χ2) Βρες μου μια λύση, νιώθω χαμένος, μες στην καρδιά μου είμαι ένας ξένος Το παρελθόν μου κόμπος σφιγμένος, ακόμα βρέχει κι εγώ πνιγμένος Ακόμα αντέχω, μένω ο ίδιος, ακόμα στέκω, φθίνω σαν ίσκιος Ακόμα νύχτα, ψέμα ή αλήθεια; Γεύση από πίκρα, ζητάω βοήθεια Πες ένα τρόπο, θέλω να αλλάξω φτερά να βγάλω και να πετάξω Φωνή να βγάλω, να μη διστάξω , για ό,τι είμαι ξανά μην κλάψω Ποτέ Πες μου την λέξη που έχω ζηλέψει, δωσ’ μου το ψέμα που 'χω πιστέψει Βασιλιάς στη σκέψη, ζώντας δίχως στέψη, τα έχω μπλέξει και τα’ χω παίξει Δεν έχω επιλέξει τίποτα, μ’ έχει διαλέξει το τίποτα, είμαι ένα τίποτα για πάντα, έχω χαζέψει ανύποπτα Σειρά από λάθη, δεν έχω μάθει, βουτιά στα πάθη, κρίνο μου αγκάθι Η φαντασία δεν πλάθει η συνείδηση σωπαίνει, χαρτί κενό μένει, η πίκρα επιμένει Τέλος με προσμένει, δεν καταλαβαίνει, γλώσσα δεμένη σε παγίδα πιασμένη Στο σύμπαν δοσμένη, μπογιά χυμένη, κάτι περιμένει, προχωράω με δένει Με όνειρο μαύρο δεν βρίσκω κουράγιο, να μοιάζω ναυάγιο σε δωμάτιο άδειο Ψάχνω το αύριο σ’ ένα μαύρο χθες, γεμάτος ενοχές σαν πουτάνες τρελές Δεν είμαι άγγελος… δεν είμαι τίποτα… μα να ακούσεις δεν θες Θα μ’ αγαπάς, θα με μισείς, θα με ξεχνάς, θα με γελάς Θα με βρίζεις, θα με νιώθεις, θα με διώχνεις, θα με κρατάς Θα με χτυπάς, θα με φιλάς, θα με φοβάσαι, θα με λυπάσαι Θα μ’ αγαπάς, θα με μισείς, θα με ξεχνάς, θα με γελάς Δεν είμαι άγγελος, πολύ λυπάμαι, που πάλι πλήγωσα αυτούς που μ’ αγαπάνε Δεν είμαι άγγελος μα μετανιώνω για όλα τα όνειρα που πέταξα στο δρόμο (Χ2)

Η ζέστη έλιωσε τα παγόβουνα άλλα όχι τον πάγο μες στην καρδιά μας χαλάμε τον κόσμο που τα παιδιά μας θα βρουν για να φέρουν κι εκείνα παιδιά τα εργοστάσια παράγουν επειδή εμείς το θέλουμε επειδή εμείς το ζητάμε κάθε φορά που αγοράζουμε πράγματα που δεν χρειαζόμαστε κάθε φορά που λυπόμαστε για ένα αντικείμενο αλλά όχι για τους ανθρώπους εκείνους που δεν έχουν νερό να πιούν επειδή τα όμορφα εργοστάσια μας έχουν την τάση να το μολύνουν επειδή τα σύννεφα βρέχουν οξέα και τα δέντρα πεθαίνουν δεν μένει οξυγόνο ο εγκέφαλος του ανθρώπου δεν λειτουργεί σωστά η μνήμη το χρειάζεται μα το χρειάζεται και η ίδια η γη πολύ περισσότερο, ξέρεις; υπάρχουν τόποι όπου πειραματίζονται άνθρωποι πάνω στην έλλειψη οξυγόνου με ελεγχόμενες εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα, ναι! γιατί λες να συμβαίνει αυτό; γιατί η πηγές πόσιμου ύδατος γίνονται στόχοι; κατά τα λεγόμενα πολεμικών αναλυτών που προβλέπουν ότι ένας στους τρεις δεν θα έχει νερό να πιεί ως το 2050 ένας στους τρεις θα διψάει γι' αυτό, θα πολεμάει γι' αυτό, θα πεθαίνει γι' αυτό όσο κι αν μοιάζει αστείο κι απίθανο σε λίγο θα είναι τόσο φριχτό όσο θα είναι και αληθινό θες να σου πω τι θα συμβεί σε λίγα χρόνια; (Χ4) Αν είμαστε ένοχοι (είμαστε ένοχοι) κανείς δεν μας σώνει Μείναμε μόνοι (όλοι μόνοι) όλοι της γης οι δολοφόνοι Μοιάζει με κλάμα (είναι τραύμα) το παγόβουνο που λιώνει Η φύση ουρλιάζει (σφαδάζει) μα η σιωπή μας τη φιμώνει Αν είμαστε ένοχοι (είμαστε ένοχοι) κανείς δεν μας σώνει Μείναμε μόνοι (όλοι μόνοι) όλοι της γης οι δολοφόνοι Μοιάζει με κλάμα (είναι τραύμα) το παγόβουνο που λιώνει Η φύση ουρλιάζει (σφαδάζει) μα η σιωπή μας τη φιμώνει θες να σου πω τι θα συμβεί σε λίγα χρόνια; Είσαι ένα ζώο σε ένα κλουβί που φλέγεται θες να σου πω τι θα συμβεί σε λίγα χρόνια; Όμως γι’ αυτό καρφί δε σου καίγεται θες να σου πω τι θα συμβεί σε λίγα χρόνια; Είσαι ένα ζώο που μονάχα κλαίγεται θες να σου πω τι θα συμβεί σε λίγα χρόνια; Τέρας ντροπής που με λόγια δεν λέγεται Όσο το σπίτι μου είναι εντάξει δεν πρόκειται να νοιαστώ για το ποιος απειλεί τον πλανήτη, ξέρω υπάρχει πρόβλημα με το νερό, αλλά ο πολιτισμός μας φροντίζει όπου δεν υπάρχει ύδρευση να υπάρχει και μια coca-cola, για να γλιτώσουμε κατανάλωση προτείνω από τώρα να αρχίσουμε να σκοτώνουμε ζώα.. Όσα περισσότερα κατοικίδια πεθάνουν τόσο λιγότερα αφεντικά, σαν να λεμέ με ένα σπάρο δυο τρυγόνια. Χρειαζόμαστε κρέας για τροφή αλλά η επιστήμη μας έχει ήδη ένα μυρωδάτο πιάτο συνθετικά και ένα καρκίνο για επιδόρπιο, δεν φοβάμαι όμως μια ασθένεια πεθαίνει όσο δεν υπάρχουν άλλοι ξενιστές, έτσι η δικιά μας ανώτερη φυλή είμαι σίγουρος θα επικρατήσει. Κάπου άκουσα ότι οι πάγοι έχουν αρχίσει να λιώνουν, όμως το ψυγείο μου είναι συνεχεία στην πρίζα, δεν μου άρεσε ποτέ το χιόνι, ούτε οι χιονάνθρωποι, ούτε οι γαμημένοι Εσκιμώοι, μου είπαν ότι υπάρχουν περιοχές στην υδρόγειο που διαλύονται αλλά σε αυτές δεν θα μπορούσα να πάω με το αμάξι, ούτε καν να τις δω με το κιάλι. Έχω ακόμα μια απορία αν ένα δέντρο πέσει στο χώμα και δεν υπάρχει κανείς σε ακτίνα χιλιομέτρων λες και τότε να κάνει θόρυβο; Δεν με ενδιαφέρει αν υπάρχει φύση όσο μπορεί το Hollywood να φτιάχνει ωραία σκηνικά και αν θελήσω να δω ωραία τοπία θα αγοράσω card-postal από το περίπτερο και θα τα τοποθετήσω πάνω στο γραφείο μου. Σιγά μην αρχίσουμε να διαφωνούμε ενώ μπορούμε να πάμε για ψώνια, το πλαστικό διαρκεί περισσότερο από το χάρτινο, άρα καλό για την τσέπη μου, αυτό δεν ονομάζεται καταναλωτική συνείδηση; Ο κόσμος διοικείται από τεχνοκράτες, άνθρωποι με ευαισθησίες είναι περιττοί όσο και η πλούσια βλάστηση, η τσιμεντοποίηση επιβάλει γκρίζο μέχρι όπου φτάνει το μάτι σου. Οι ρυθμοί ζωής είναι πολύ γρήγοροι για να καθυστερούμε πατώντας λάσπες. Δώδεκα χρονιά πήγα σχολείο μόνιμο μάθημα θρησκευτικά, «πατρίς-θρησκεία-οικογένεια» το τρίπτυχο που να θυμόμαστε οικολογία ρε παιδιά; Υιοθέτησα αμάσητα τις αρχές που με ταΐσατε, έμαθα να δουλεύω σαν μηχανή και να καταναλώνω τα μέγιστα δυνατά. Μου ζητήσατε να σώσω το περιβάλλον αλλά οι κυβερνήσεις σας έχουν τα πυρηνικά. Θέλω αμάξι, πλωτό και μπόλικα μουνιά και το μόνο πράσινο που μπορεί να μου τα προσφέρει αυτά είναι το χρήμα και για αυτό θα πολεμήσω, για τίποτα άλλο. Σώστε το περιβάλλον μόνοι σας, να πάτε να γαμηθείτε αν δεν τα καταφέρετε, να πεθάνετε όλοι, δεν με νοιάζει τίποτα. Αν είμαστε ένοχοι κανείς δεν μας σώνει Αν είμαστε ένοχοι (είμαστε ένοχοι) κανείς δεν μας σώνει Μείναμε μόνοι (όλοι μόνοι) όλοι της γης οι δολοφόνοι Μοιάζει με κλάμα (είναι τραύμα) το παγόβουνο που λιώνει Η φύση ουρλιάζει (σφαδάζει) μα η σιωπή μας τη φιμώνει Αν είμαστε ένοχοι (είμαστε ένοχοι) κανείς δεν μας σώνει Μείναμε μόνοι (όλοι μόνοι) όλοι της γης οι δολοφόνοι Μοιάζει με κλάμα (είναι τραύμα) το παγόβουνο που λιώνει Η φύση ουρλιάζει (σφαδάζει) μα η σιωπή μας τη φιμώνει Και είμαστε μόνοι Κανείς δεν μας σώνει… Όλοι της γης οι δολοφόνοι… Το παγόβουνο που λιώνει… Μα η σιωπή μας τη φιμώνει… Είμαστε ένοχοι… Είμαστε ένοχοι… Ένοχοι… Μείναμε μόνοι… Όλοι της γης οι δολοφόνοι…

Δεν θέλω να με δεις όταν φορώ το μαύρο χάλι, φοβάμαι μην ντραπείς, γυρίσεις απ’ την άλλη Μα ούτε να σταθείς με σκυμμένο το κεφάλι, μην με παρηγορήσεις, πνιγείς μέσα στη ζάλη Αν θες να χρωματίσεις τη ζωή μου χαλάλι, μα μάταιος ο κόπος να αλλάξεις το ρεμάλι Τα λόγια σου θα χάνεις θα σου μοιάζει με πάλη, θα εύχεσαι τα νεύρα σου να είναι από ατσάλι Την τύχη σου θα βρίζεις θα φωνάζεις «βοήθεια», θα ντύνεσαι ρουτίνα όταν γίνομαι συνήθεια Σαν μαυροφορεμένη που χτυπάει τα στήθια, θα εύχεσαι όλα αυτά να μην ήτανε αλήθεια Πολλές φορές θα μου μιλάς χωρίς να έχω απαντήσει, συχνά θα μου χτυπάς όμως η πόρτα έχει κλείσει Θα χύνεις δάκρυα βροχή για την φωτιά που έχει σβήσει, όλα τα εμπόδια βουνά σαν μονοπάτι που έχει κλείσει Αν θες να φύγεις μακριά αυτό δεν θα σ’ αφήσει, πάλι σ’ εμένα θα γυρνάς ζητώντας μια λύση Δεν θέλω να με δεις όταν φορώ το μαύρο χάλι, φοβάμαι μην ντραπείς, γυρίσεις απ’ την άλλη (Χ4)

Πες μου που θα τρέξεις και που θα κρυφτείς, όταν δεν υπάρχει δίπλα σου κανείς Πες μου πως θα αντέξεις, τι θα ονειρευτείς; όταν δεν υπάρχει δίπλα σου κανείς Πες μου που θα τρέξεις και που θα κρυφτείς, όταν δεν υπάρχει δίπλα σου κανείς Πες μου πως θα αντέξεις, τι θα ονειρευτείς; όταν δεν υπάρχει λόγος για να ζεις Πες μου που θα τρέξεις και που θα κρυφτείς, όταν δεν υπάρχει δίπλα σου κανείς Πες μου πως θα αντέξεις, τι θα ονειρευτείς; όταν δεν υπάρχει δίπλα σου κανείς Έχασες τα πάντα πριν να τα αρνηθείς, ψάχνεις στο σκοτάδι δρόμο για να βρεις Πια τι να πιστέψεις τι να απαρνηθείς, σαν έχεις ακούσει λόγια της σιωπής Βρίζεις την ασχήμια μα την ομορφιά πουθενά δεν βλέπεις κι ας είσαι μπροστά Βρίσκεις την αλήθεια μες στη λησμονιά, όμως η συνήθεια πια είναι κοντά Κρύβεις μες στα στήθια μια μικρή φωτιά, ένα χελιδόνι μέσα στην καρδιά Που στο μονοπάτι της επιστροφής σφάλισες τα μάτια μην ξελογιαστείς Άγριο σαν κύμα, πόθος που ξυπνά, ρότα θα χαράξεις για το πουθενά Πριν το φως της μέρας θα φανερωθείς, σαν αυγερινός αντίκρυ θα σταθείς και θα χαθείς Δεν θέλω να κρίνω, θέλεις να κριθείς, θέλεις να ξεχάσεις, θες να ξεχαστείς Θέλεις να πετάξεις, θέλεις να πνιγείς, θέλεις να αλλάξεις πριν συμβιβαστείς Ποιος είσαι; Τι θέλεις; Τι ρόλο βαράς; Πες μου τι γυρεύεις, πες μου τι ζητάς Είπες μια κουβέντα, πες μια προσευχή, όταν λέω όχι ρώτα με γιατί Είπες ένα ψέμα ν’ αποκοιμηθείς, ψάχνεις παραμύθι μέσα να κρυφτείς Είπες να γελάσεις δίχως να ντραπείς, μα αν πρώτα δεν πέσεις πως θα σηκωθείς; Χωρίς να πληγώσεις πως θα πληγωθείς; Έζησες τον φόβο, τι να φοβηθείς; Ψάχνεις μια αιτία, λόγο για να ζεις μα χάνεις την μαγεία της διαδρομής Γιατί ζεις το τέλος πριν απ’ την αρχή αφού έχει πεθάνει πριν να γεννηθείς Πες μου που θα τρέξεις και που θα κρυφτείς, όταν δεν υπάρχει δίπλα σου κανείς Πες μου πως θα αντέξεις, τι θα ονειρευτείς; όταν δεν υπάρχει δίπλα σου κανείς Πες μου που θα τρέξεις και που θα κρυφτείς, όταν δεν υπάρχει δίπλα σου κανείς Πες μου πως θα αντέξεις, τι θα ονειρευτείς; όταν δεν υπάρχει λόγος για να ζεις (Χ2)

από το άλμπουμ "Ο Κύβος Ερρίφθη" 2009 Lyrics: Ας γινόταν το φεγγάρι ξυπνητήρι να ξύπναγε Συνειδήσεις που δεν αντιδρούν σε τίποτε Γιατί ο κόσμος μας χρειάζεται αντίδραση Γιατί η αδράνεια έχει γίνει η μόνη σύσταση Για να επιβιώσεις δήθεν άνετα και ωραία Μα δεν είναι όλα ωραία, αντίθετα Πάνε όλα κατά διαόλου και δεν φταίει η πολιτική εμείς την φτιάχνουμε, εμείς φταίμε Γιατί σηκώσαμε τα χέρια μας ψιλά Και αναλώσαμε ενέργεια σε θέματα μικρά και ασήμαντα υπηρετούμε την καλή δήθεν τέχνη μα η τέχνη είναι επανάσταση Και δεν αρμόζει σε όλη τούτη την κατάσταση Δεν αξίζουμε τον τίτλο «καλλιτέχνης» Υπηρετούμε την αδράνεια ΌΛΟΙ ΤΕΡΜΑ! Ήρθε η ώρα για αλλαγή Πες πως αισθάνεσαι σαν όλα γύρω σου μικραίνουν Όταν οι τοίχοι στενεύουν γύρω σου Όλος ο κόσμος στο χαρτί και στην πένα σου Ολόκληρο το σύμπαν χωράει στη σκέψη σου Και είναι τότε που θα πρέπει να σκεφτείς καλά Τι έχεις να πεις γιατί θα μείνει κληρονομιά Θα περνάει από γενιά σε γενιά αν έχει ουσία Μονάχα και αλήθεια μέσα του Πες πως αισθάνεσαι σαν όλα γύρω σου μικραίνουν Όταν οι τοίχοι στενεύουν γύρω σου Όλος ο κόσμος στο χαρτί και στην πένα σου Ολόκληρο το σύμπαν χωράει στη σκέψη σου Από εδώ και πέρα σκέψου καλά Απευθύνεσαι σε ανθρώπους πράξε υπεύθυνα Μη φέρνεις ψέμα και άχρηστα λόγια γεμάτα με μίσος Στο σκότος του κόσμου γίνε το φως Δεν είναι επίθεση μα απόγνωση κάνω έκκληση βοήθειας Ο ένας δεν μπορεί μα οι πολλοί κάνουν τα πάντα Μην υπηρετείς την μόδα και το ρεύμα που σε θέλουν Κοιμισμένο και πεσμένο σ’ ένα κώμα σε ταΐζουν μαλακίες ξύπνα τώρα δεν αξίζει μια ζωή με αξιοπρέπεια μηδέν κατάλαβε το, η μουσική ήταν πάντα μέσο Ένα όπλο που κατέχουν και οι δυό πλευρές Μα η δικιά μας έχει εμφύλιο και πάνε τσάμπα οι σφαίρες θα ‘ρθούν μέρες καλύτερες μα όχι από μόνες τους ! μουσικοί συντονιστείτε ! Κάντε επανάσταση ή βουλώστε το η Ελλάς δεν είναι πια εκείνη η γη που ’χε το φως και όλη τη γνώση Όποιος ζει στα παραμύθια αυτά είναι σαν να ζει στο Matrix Δεν υπάρχει αυτή η αλήθεια παρά μόνο ως ένα ψέμα Δεν υπάρχει τίποτα οσό αυτό είναι που πηγάζει απ’ την ψυχή μας και καταλήγει στις φωνές μας! Πες πως αισθάνεσαι σαν όλα γύρω σου μικραίνουν Όταν οι τοίχοι στενεύουν γύρω σου Όλος ο κόσμος στο χαρτί και στην πένα σου Ολόκληρο το σύμπαν χωράει στη σκέψη σου Και είναι τότε που θα πρέπει να σκεφτείς καλά Τι έχεις να πεις γιατί θα μείνει κληρονομιά Θα περνάει από γενιά σε γενιά αν έχει ουσία Μονάχα και αλήθεια μέσα του Πες πως αισθάνεσαι σαν όλα γύρω σου μικραίνουν Όταν οι τοίχοι στενεύουν γύρω σου Όλος ο κόσμος στο χαρτί και στην πένα σου Ολόκληρο το σύμπαν χωράει στη σκέψη σου Από εδώ και πέρα σκέψου καλά Απευθύνεσαι σε ανθρώπους πράξε υπεύθυνα Μη φέρνεις ψέμα και άχρηστα λόγια γεμάτα με μίσος Στο σκότος του κόσμου γίνε το φως

Σε πήρα σοβαρά, σου κλέβω την ατάκα: «Σεμνά και ταπεινά» να με ακούς μαλάκα Είμαι αυτή η ψήφος που πιάστηκε στη φάκα, εκείνος ο λαός που νόμιζες για βλάκα Αιώνιος κουρελής με μια σκισμένη βράκα, πολύ νομίζω φίλε μου πως κράτησε η πλάκα Αυτό δεν είναι κράτος παρά μια τρύπια βάρκα, αυτή η δημοκρατία μια νέα σακαράκα Που όλο πληρώνει φόρους χωρίς να θέτει όρους σαν υπακούσει σε φλώρους, δειλούς και λουφαδόρους. Με μπούχτισε η σιωπή, με πλήγωσε το ψέμα, με άναψε η δάδα, με έσβησε το αίμα Εγώ δεν είμαι πράσινος δεν είμαι ΚΚΕ και ούτε σου μιλάω από τον καναπέ Δεν είμαι αναρχικός ούτε ακροδεξιός, δεν είμαι τρομοκράτης ούτε βασιλικός Απλά ένας ψηφοφόρος κομμάτι λογικός που βλέπει ο μισθός να γίνεται καπνός Χωρίς να μάθει πότε, χωρίς να ξέρει πώς, στην χώρα των τραυμάτων στιφάδο ο λαγός Χαμένος ο λαός και ο βασιλιάς γυμνός Καλέ μου φίλε Κώστα με ακούς που σου μιλάω Απ’ το πρωί στις έξι το βράδυ οκτώ σχολάω Σου δάνεισα μια ψήφο μα άλλο δε βαστάω Για πάρε κι άλλες πέντε να μη σου τις χρωστάω (Χ2) Να γράψω θέλω φίλε μου λόγια καλά για ‘σένα μα έλα που το ΦΠΑ τσιμπάει 21 Ένα συν ένα το λοιπόν μας κάνουν δεκατρία, αρχίζω πια να νοσταλγώ το ’93 Ένας κουμπάρος είμαι εγώ το θέλω το καλό σου, ένα βιβλίο ιστορικό κρεμάω στο λαιμό σου Μια νέα μεταρρύθμιση στην Παναγιά της Τήνου, τάμα κάνω μαρμάρινο σε σχέδιο του Ικτίνου Για στο μουσείο που έκτισες απάνω στο Κουκάκι, καρβέλια τοποθέτησαν που τα ‘παμε ψωμάκι Το παντεσπάνι μπούχτισα χρόνια ξερνώ φαρμάκι, απ’ τον κινέζο τον κοντό μέχρι το ανιψάκι Όλοι το ίδιο είσαστε όλοι το ίδιο είστε, όλοι τα ίδια λέγατε όλοι στα ίδια είστε Αλλάζει χρώμα το πανό μέσα το ίδιο είστε, ένα μονάχα θα σας πω: να πα’ να κουρευτείτε Είμαι εγώ που σου μιλώ μουγκή πλειοψηφία κι αν θέλεις κάνε μήνυση σε όλη την κοινωνία Καλέ μου φίλε Κώστα με ακούς που σου μιλάω Απ’ το πρωί στις έξι το βράδυ οκτώ σχολάω Σου δάνεισα μια ψήφο μα άλλο δε βαστάω Για πάρε κι άλλες πέντε να μη σου τις χρωστάω (Χ2)

Σε ξυπνάω λέει από όνειρο κακό, απ’ του Μορφέα το μονοπάτι που σε φέρνει σε μονομαχία με τον χρόνο Σου μιλώ και σε ξυπνάω για την ζωή που ν’ η ίδια μάχη αλλά ο ίδιος εχθρός είναι μοχθηρά αόρατος …και πάλι βρέχει εκεί έξω

από το άλμπουμ "Ο Κύβος Ερρίφθη" 2009 Lyrics: Όταν βρέχει πάντα θυμάμαι το κλάμα αυτού του κόσμου Θεε μου δύναμη δωσ' μου στις πλάτες μου να πάρω όλο το βάρος και τον πόνο να τα βάλω με τον Χρόνο τον μόνο εχθρό μου Όταν βρέχει πάντα θυμάμαι το κλάμα αυτού του κόσμου Θεε μου δύναμη δωσ' μου στις πλάτες μου να πάρω όλο το βάρος και τον πόνο να τα βάλω με τον Χρόνο τον μόνο εχθρό μου που στάθηκε μπροστά μου σαν πελώριο βουνό τεράστιος και μου 'κρυψε το φως του οποίου είμαι πολεμιστής φορούσε μια κορόνα μαύρη στο κεφάλι κ' είχε κόσμημα τη Γη γεμάτη σύννεφα βροχής θαρρείς πως είχε βγει μέσ' απ' τα βάθη ενός απύρινου πλανήτη γεμάτο σίδερα, οργή και θάλασσα μαύρη ήταν η ώρα μεσημέρι μα είχε πέσει το σκοτάδι βαθύ την ώρα εκείνη είχα ζωστεί με όσο κουράγιο μου' χε μείνει προσευχόμουν σ' ό,τι άγιο είχε απομείνει μπας και βγει κάτι από αυτό - σε αυτή τη μαύρη Γη μα ήμουν μόνος - βοήθεια καμία - τότε σήκωσα κεφάλι και είπα "Τώρα ας τελειώνουμε με αυτό" Πύρινα πετρώματα πέφταν στη γη με μανία Τρύπες ανοίγανε στο έδαφος κι ο εχθρός πλησίαζε με μαύρο πέλεκι και ασπίδα από ατόφια κακία σ' αυτή τη μάχη δεν υπήρχε ελπίδα καμία Όταν βρέχει πάντα θυμάμαι το κλάμα αυτού του κόσμου Θεε μου δύναμη δωσ' μου στις πλάτες μου να πάρω όλο το βάρος και τον πόνο να τα βάλω με τον Χρόνο τον μόνο εχθρό μου Όταν βρέχει πάντα θυμάμαι το κλάμα αυτού του κόσμου Θεε μου δύναμη δωσ' μου στις πλάτες μου να πάρω όλο το βάρος και τον πόνο να τα βάλω με τον Χρόνο τον μόνο εχθρό μου Εκείνος γέλασε... καθώς πλησίαζε η ματιά του τρύπησε την σκέψη μου... πόνεσε την ψυχή μου... και σαν να την έκλεψε... δείλιασα για λίγο... μα δεν υπήρχε γυρισμός... Εκείνος ήρθε και... Γέλασε μπροστά μου έμοιαζε άτρωτος αδάμαστος Σήκωσε το σφυρί του τότε άρχισε να βρέχει πιo πολύ έκανα πίσω δεν με βρήκε το χτύπημα μα μόλις το σήκωσε απ' το χώμα καυτή λάβα ξεπήδησε σαν ματωμένη πληγή κύλισε μ' έκαψε γονάτισα εμπρός του μα τράβηξα το σπαθί μου και του κατάφερα ένα χτύπημα στο πόδι γιατί μόνο εκεί τον έφτανα και γύρισα με μίσος τη λαβή μου τότε ούρλιαξε κι ακούστηκε οργή Θεού Ήταν το τέλος το ένιωθα μα όχι το δικό του γιατί όλη η δύναμή μου είχε χαθεί κι αυτός στεκόταν όρθιος ακόμα κι έλαμπε το μίσος στην ασπίδα του καθρέπτης έγινε και είδα τον κακό εαφτό μου δυό λόγια είπε σαν ξόρκια κι έπειτα μαζεύτηκε Γύρισε την πλάτη σιωπηλά και έφυγε όμως μαθεύτηκε ότι ο πολεμιστής πτοήθηκε και ότι ζει με ντροπή, τώρα η νίκη είναι ολοκληρωτική γιατί ο Χρόνος σπέρνει μίσος και θερίζει φθόνο σε αφήνει να ζεις σ' ένα ατέλειωτο σκοτάδι κάνει χάδι να μοιάζει κάθε θανάτου σημάδι Όταν βρέχει πάντα θυμάμαι το κλάμα αυτού του κόσμου Θεε μου δύναμη δωσ' μου στις πλάτες μου να πάρω όλο το βάρος και τον πόνο να τα βάλω με τον Χρόνο τον μόνο εχθρό μου Όταν βρέχει πάντα θυμάμαι το κλάμα αυτού του κόσμου Θεε μου δύναμη δωσ' μου στις πλάτες μου να πάρω όλο το βάρος και τον πόνο να τα βάλω με τον Χρόνο τον μόνο εχθρό μου

Το ρολόι σταμάτησε στα μεσάνυχτα πάνω, τώρα ο χρόνος τρελάθηκε ή μονάχος τα χάνω; Λες η νύχτα να βάλθηκε να μου κάνει παιχνίδι, λες η σκέψη να χάθηκε στου ονείρου την δύνη; Το ρολόι σιχάθηκε τις στιγμές να μετράει, η ζωή που σπατάλησα στο μηδέν να γυρνάει Η αγάπη μπας γύρισε στολισμένη κουρέλια, με τον φόβο σήμα της να κοιτάει τα αστέρια Μήπως τα’ όνειρο θέλησε να γελάσει την ώρα ή μια σκέψη χαμένη να προλάβει το τώρα; Είναι ο φόβος υπόλογος που με βρίσκω να τρέμω, είναι οι τύψεις αιτία ερμηνείες να υφαίνω Το μηδέν που φοβόμουνα το μηδέν αντικρίζω, το μηδέν με ορίζει ή εγώ το ορίζω Σταματάω να ελπίζω ή την τρέλα γυρίζω, το ρολόι σταμάτησε ή εγώ το νομίζω; Φταίνε τα όνειρα, τα πάντα φταίν’ Φταίει η ζωή μου που βαρέθηκε τα δεν Φταίνε τα μάτια μου, φταίνε που κλαίν’ Για το ρολόι που μου δείχνει το μηδέν (Χ2) Ο θεός ή ο διάβολος; Ποιος μου στήνει καρτέρι; Η στιγμή ή η μοίρα θα με πάρει απ’ το χέρι; Η ντροπή τώρα νίκησε το μυαλό μου δικό της, η σιωπή τώρα γέλασε που περνά το δικό της Η ψυχή μου που χάθηκε; Η μαγκιά μου που είναι; Η φωτιά μου πως έσβησε; Η καρδιά μου που είναι; Κρυφή μου ελπίδα χαμένη σαν την Ατλαντίδα, εγώ σε ήθελα πυξίδα μα εσύ έγινες παγίδα Που χάθηκαν τα λόγια, τα έργα, οι μέρες; Ρολόι χτύπησες πάνω σε άγνωστες ξέρες Φταίνε τα όνειρα, τα πάντα φταίν’ Φταίει η ζωή μου που βαρέθηκε τα δεν Φταίνε τα μάτια μου, φταίνε που κλαίν’ Για το ρολόι που μου δείχνει το μηδέν (Χ2) Είναι εμπειρία που να την ζήσεις δεν θες Όταν το μέλλον φυλακιστεί μες στο χθες Ένα ρολόι να σε κερνάει ενοχές Όλα τα όνειρα να σου αφήνουν πληγές Όλα καπνός απ’ το τσιγάρο που καις Είναι εμπειρία που να την ζήσεις δεν θες Όταν το μέλλον φυλακιστεί μες στο χθες Ένα ρολόι να σε κερνάει ενοχές Όλα τα όνειρα να σου αφήνουν πληγές Όλα καπνός... όλα καπνός... απ’ το τσιγάρο που καις Μηδέν

Πάνω που έμπλεξα τα λόγια μου μαντάρα, πάνω που έσπασα την πρώτη μου κιθάρα Πάνω που έκανα την τύψη μου νοικάρα, πάνω που κάπνισα όλα μου τα τσιγάρα Πάνω που χτύπησε η τύχη το κουδούνι, πάνω που πούλησα τον πλούτο στον τσιγκούνη Πάνω που βάφτισα τον τρόπο μου «γουρούνι», πάνω που έσταξε το αίμα στο ρουθούνι Πάνω που γίνηκε το πείσμα μου μωρό, πάνω που έβαλα την μάσκα του Ζορό Πάνω που έμαθα το βήμα στον χορό, πάνω που σκόνταψα απάνω στη σωρό Πάνω που έπαψα για όλα να απορώ, πάνω που ξέχασα ξανά να συγχωρώ Πάνω που ωρίμασα μπορώ να αδιαφορώ, πάνω που έφτυσα να φτύσω δεν μπορώ Πάνω που έκανα το στρώμα ουρανό, πάνω που χώρισα να μάθω να αγαπώ Πάνω που γνώρισα πως είναι να μισώ, πάνω που γέμισα ό,τι ήτανε μισό Πάνω που έβαλα τις λέξεις στο χορό, κοίτα πως έγινε το λάθος μου σωστό Πάνω που έκανα λοιπόν λογαριασμό, κοίτα που ξέχασα τι ήθελα να πω (Χ2) Πάνω που πέρασα το τέλος για αρχή, πάνω που έπνιξα το δάκρυ στη βροχή Πάνω που κέρασα φαρμάκι την πληγή, πάνω που έσβησα τον ήλιο στην αυγή Πάνω που έμαθα να είμαι πάντα μόνος, πάνω που πίστεψα πως κέρδισε ο χρόνος Πάνω που έβγαλε αγκάθια τόσος φθόνος, πάνω που λύγισε το αίσθημα ο πόνος Πάνω που ξέχασα το νόημα να ζω, πάνω που έχασα το λάθος – το σωστό Πάνω που ντράπηκα εσένα να ντραπώ, πάνω που ζόρισα εμένα να μισώ Πάνω που ήρθαν στη ζωή τα πάνω-κάτω, πάνω που βούτηξα το όνειρο στον πάτο Πάνω που είχα το κορίτσι το γαμάτο, πάνω που έπιασα ό,τι ήτανε φευγάτο Πάνω που ανάσαινα μονάχα μια στιγμή, πάνω που γνώρισα επιτέλους το γιατί Πάνω που έκανα εκείνη τη στροφή, πάνω που έπραξα χωρίς την αφορμή Πάνω που έντυσα με λέξεις την φυγή, πάνω που έψαλα καινούργια προσευχή Πάνω που δούλεψα χωρίς ανταμοιβή, πάνω που έσπασα της πόρτας το κλειδί Πάνω που έβαλα τις λέξεις στο χορό, κοίτα πως έγινε το λάθος μου σωστό Πάνω που έκανα λοιπόν λογαριασμό, κοίτα που ξέχασα τι ήθελα να πω (Χ2)